Vandaag was ik voor storm Floriane al onderweg op mijn fiets. Ik had weer een paar bestellingen van de koffiewandeling. Aangezien het 's middags ging regenen, stormen en onstuimig zou worden dacht ik, snel de ochtend doen. Ik kwam door de Diepenstraat en daarna via het rode fietspad naar de Cederstraat. Daar is de samenwoongeschiedenis met Jan begonnen, leuk weetje :). Daar vandaan naar Talentsquare.
Helemaal fijn om te fietsen. Soms wissel ik de bestellingen wegbrengen af met de auto. Afgelopen vrijdag ging ik eind van de middag naar de Reeshof, Loon op Zand en Udenhout. Geen zin dus lekker met de auto. En zaterdag is Jan op zijn fiets gesprongen en heeft Goirle en Berkel-Enschot gedaan. Zo komen wij wel aan onze beweging.
Gedoe? Ja, misschien wel. Het kost wat tijd en planning maar dat is voor mij nu goed te doen. En het is leuk. Bij enkele volgers heb ik al vaker wat in de brievenbus gedaan, een winactie-kadootje, emblemen, testwandeling en nu de definitieve wandeling. En het gekke is dat zoiets vertrouwd gaat voelen, net of ik je ken. Sommige adressen kan ik ondertussen blindelings vinden. Naast leuk is het ook vreemd, ik doe dit anoniem, jullie kennen mij niet en ik wil het ook een beetje ongezien doen. Dus als het begint te schemeren of vanuit een "dode hoek" zodat je me niet ziet.
foto's gemaakt bij Boekcafé Gianotten
En dan moet ik toch weer lachen om mezelf. Misschien snap je mijn plezier erom.
Vandaag kwam ik een volger tegen om de hoek van waar ik woon, ze volgt me net, haar man was vandaag jarig, we hadden leuk DM contact nadat ze de wandeling bestelde.... en prompt zie ik haar lopen met haar man. We keken elkaar aan, is ze het? ja... maar ja, zij kent me niet. Op dat moment twijfel ik, zal ik haar aanspreken of is dat opdringerig? Ik vind dat leuk maar jij? Wat denk jij, hoe zou jij dat ervaren?
Het gekke is dat ik bij enkele volgers gewoon een klik voel, ik ken je niet, ga je terug volgen op instagram en zie alleen je foto. Ik zal er maar geen psychologisch iets achter gaan zoeken, hahahah.
Vanmiddag ging ik naar Restaurant Masal voor een Turkse koffie, aanrader om daar eens te gaan proeven! Op de terugweg had ik gepland om bij een paar favoriete zaakjes een exemplaar van de wandeling te gaan afgeven. Als ik hen vernoem vind ik dat ze op zijn minst een exemplaar moeten krijgen!
Het lijkt me allemaal makkelijk af te gaan maar zoiets vind ik best spannend. Hoe introduceer ik de wandeling en mezelf? Ik heb er niet teveel over nagedacht van tevoren en ben binnen gestapt.
Belangrijkste bij dit alles is dat het bij me past, hoe ik het ook aanpak, ik doe het zoals ik ben. Ook hangt er niets van af, vinden ze het niets, jammer maar het heeft geen gevolgen voor mij. Ja, enorm jammer maar er hangen geen financiële consequenties of rampspoed aan vast. En daar prijs ik me heel gelukkig mee!
Bij VANDEMAKER gaf ik ook een boekje af, zij is zo vriendelijk en aardig!!! Geen koffiezaakje maar wel een winkel waar je geweest moet zijn.
De allerleukste reactie was toch bij mijn favoriete Boekcafé Gianotten. Ik kwam binnen en begon mijn verhaal, zij waren zo enthousiast, dan maakt mijn hart echt een klein sprongetje. Ik kreeg zelfs een koffietje aangeboden, heel dankbaar!! Voor de zekerheid vroeg ik bij het weggaan hoeveel ik moest betalen, misschien had ik het verkeerd begrepen en werd ik gewoon uitgenodigd te gaan zitten, maar nee, het was echt een liefdevol gebaar.
Na het avondeten heb ik mijn Instagrampost gemaakt, typ ik dit verhaal en verwerk ik nog wat bestellingen. Zo ben ik vandaag heel wat uurtjes met Koffie in Tilburg bezig en geniet ik van al dat leuks wat het wegbrengen van mijn items met zich meebrengt.
Morgen staat een fietstocht gepland naar de Reeshof, altijd weer spannend of ik de weg kan vinden!!
Reactie plaatsen
Reacties